woensdag 19 november 2014

Blogtour AW Bruna: Michel Bussi - Laat mijn hand niet los ***

Liane en Martial hebben een droomvakantie op het prachtige eiland Réunion met hun zesjarige dochtertje Sofa. Op een middag gaat Liane even naar hun kamer, maar ze komt niet meer terug. Als Martial naar boven gaat om te kijken waar ze blijft, ziet hij dat de kamer doorzocht is, zijn vrouw en al haar kleren zijn verdwenen en overal bloed ligt.
Hoewel Martial in eerste instantie met de politie meewerkt, slaat hij binnen vierentwintig uur met zijn dochtertje op de vlucht. In plaats van gekwetste echtgenoot is hij nu hoofdverdachte. 
Zo begint een klopjacht zoals Réunion nog nooit heeft meegemaakt. Heeft Martial zijn vrouw vermoord of is hij slachtoffer van een vooropgezet plan? Want het is niet de eerste keer dat Martial op het eiland is. Het verleden komt gevaarlijk dichtbij ...

Voor Uitgeverij Signatuur doe ik mee met de blogtour van AW Bruna. Samen met negen collega-bloggers ontving ik een exemplaar van 'Laat mijn hand niet los', geschreven door Michel Bussi. Elk van ons schrijft hier zijn/haar eigen blog over, zodat het boek rondom de publicatiedatum in het zonnetje wordt gezet.

Deze spannende roman is mijn eerste kennismaking met de populaire, Franse auteur Michel Bussi. Het boek is de eerste titel die bij ons in Nederland verschijnt, in Frankrijk werden in recordtempo 50.000 exemplaren verkocht. De flaptekst intrigeerde me meteen; een belofte van mysterie en spanning, omlijst door een tropisch paradijs.

De schrijfstijl van Bussi is anders dan ik gewend ben; het is een stijl waar niet iedereen zomaar van houdt. Bussi maakt namelijk gebruik van vele, uitgebreide omschrijvingen van mensen, gebaren, steden, omgeving en zo meer. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat de auteur dit ook doet in gedeeltes waar hij nu juist de spanning opvoert. Dat vind ik erg jammer; het haalt behoorlijk de vaart uit het verhaal. Net als je er eens goed voor gaat zitten is de spanningsboog alweer ingezakt.

Vreemd genoeg laat Bussi dit achterwege in de gedeeltes waar Martial met Sofa op de vlucht is. Dit zijn dan ook de passages waar alles op zijn plek valt: spanning, snelheid, mysterie. De auteur geeft de lezer een inkijkje in het hoofd van de opgejaagde Martial. Uitvoerig beschrijft hij zijn gedachtes, zijn angstige twijfels en zijn wanhopige pogingen om uit handen te blijven van de politie. Tegelijk
laat hij de lezer in het ongewisse wat betreft Martials schuld; heeft hij zijn vrouw vermoord, of is hij toch onschuldig? 

Ook laat de Franse auteur geregeld de kleine Sofa aan het woord. De angst van het meisje kruipt onder je huid, en haar bange vermoedens rondom de dood van haar moeder en de rol van haar vader daarin bezorgt je kippenvel. Het meisje wordt verteerd door een haast traumatische angst en klampt zich wanhopig vast aan de liefde voor haar vader. Hier weet Michel Bussi mij eindelijk voor zich te winnen en me stevig aan het boek gekluisterd te houden. De ijzingwekkende vlucht van vader en dochter, het ietwat haperende onderzoek van de politie, personen die op eigen houtje op zoek gaan naar de waarheid, verrassende onthullingen uit het verleden; in volle vaart word je meegenomen naar een onthutsende ontknoping. In rap tempo volgen de ontwikkelingen elkaar op, en word ik alsnog gegrepen door 'Laat mijn hand niet los'.

Een mooie hoofdrol in het boek is weggelegd voor het exotische eiland Réunion, gelegen ten oosten van Madagaskar. Het eiland is erg geliefd onder toeristen, vooral bergbeklimmers en natuurliefhebbers. Grote trekpleisters zijn de vulkaan Piton de la Fournaise en het strand van Boucan-Canot. Een leuk weetje is het feit dat Réunion -door zijn ligging- de eerste plek was waar op 1 januari 2002 de euro ingevoerd werd.



vrijdag 14 november 2014

Robert Thomson – De offerschalen van Satan ****

De frivole en onbezonnen Paula van Laken valt tot ieders verbazing voor de onbeholpen charmes van advocaat Marcel Aalbers. Hij komt uit een streng gereformeerd milieu, maar dat vergeeft ze hem. Eenmaal getrouwd ontdekt ze pas wat zijn opvoeding bij hem losmaakt. Paula wordt het doelwit van zijn opgekropte frustraties. In een driftaanval slaat hij haar het ziekenhuis in. In de twee jaar dat Marcel zijn straf uitzit probeert Paula met hulp van hartsvriendin Jolijn haar leven weer op de rit te krijgen. Mannen heeft ze afgezworen en kinderen krijgen is door de mishandelingen voorgoed van de baan. Dan ontmoet ze de steenrijke Jack. Voorzichtig durft ze weer van het leven te genieten. Maar het noodlot slaat opnieuw toe, heftiger dan ze ooit had verwacht. 


Robert Thomson, romanschrijver vanaf 2009, heeft een eigen, soms rebelse kijk op het leven. Het uitwerken van de karakters van en de gebeurtenissen rond zijn personages vindt hij de essentie van een goede roman. Op 7 september 2014 kwam zijn vierde roman 'De offerschalen van Satan' uit. Eerder verschenen  'Een onverwachte erfenis' (2012), 'De zwarte spiegel' (2012) en 'Een obsessieve drang' (2013).

Paula komt na haar huwelijk met Marcel tot de ontdekking dat de strenge, religieuze wijze waarop hij is opgevoed van hem een gefrustreerde man heeft gemaakt. En dat zij het lijdend voorwerp blijkt te zijn valt niet langer te ontkennen. In het begin lijkt het nog om incidenten te gaan, maar al snel zijn de vernederende mishandelingen een dagelijks terugkerend ritueel waarover zij angstvallig zwijgt. Tot het op een kwade dag afschuwelijk mis gaat. Getekend voor het leven lukt het Paula toch om de scherven van haar leven bij elkaar te vegen en opnieuw te beginnen. Maar net wanneer het geluk haar toelacht haalt het verleden haar op gruwelijke wijze in.

‘De offerschalen van Satan’ is voor mij de eerste kennismaking met de boeken van Robert Thomson en dat is mij goed bevallen. Thomson heeft een geheel eigen manier van schrijven en dat werkt erg verfrissend. Als lezer voel je je bijna één met het verhaal waardoor je je heel goed in de personages kunt verplaatsen. De auteur weet het zelfs voor elkaar te krijgen dat je sympathie kunt opbrengen voor de dader en de omstandigheden waarin hij opgroeide. De ronduit gruwelijke vernederingen waar Paula aan wordt bloot gesteld zijn zo aangrijpend weergegeven dat je er de koude rillingen van krijgt. Juist het feit dat Thomson daarbij niet overmatig in detail treedt maakt de gevoelens van afschuw des te groter.


Hoewel ik in eerste instantie aan het bijna joviale taalgebruik van Thomson moet wennen, blijkt dat gaandeweg juist heel goed uit te pakken bij het weergeven van de verschillende emoties van de hoofdpersonen. Het eerste deel van ‘De offerschalen van Satan’ is een aaneenschakeling van schokkende taferelen die je kippenvel bezorgen. De auteur laat de gruwelijke dreiging haast van de bladzijden afspatten. De weerzinwekkende wijze waarop de dader het geloof en de bijbel misbruikt om aan zijn haast duivelse gerief te komen, vervult je met afschuw. De diepgewortelde angst van Paula grijpt je naar de keel. Je huilt met haar mee en hoopt dat zij zal weten te ontsnappen aan de vreselijke onderdrukking door haar echtgenoot. De manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is zo aangrijpend uitgewerkt dat het je op het puntje van je stoel doet belanden. En als in het tweede gedeelte dan toch de zon weer voor haar lijkt te gaan schijnen, durf je daar als lezer haast niet op te vertrouwen. In de aanloop naar de schokkende ontknoping kun je het boek dan ook niet meer wegleggen. Je wilt alleen maar blijven doorlezen om te ontdekken hoe het afloopt.

Ik heb genoten van 'De offerschalen van Satan'. Een echt aanrader dus!

vrijdag 7 november 2014

Ilse Ruijters – De onderkant van sneeuw *****

Een jonge vrouw rijdt per ongeluk een peuter dood en verdrinkt in een zee van schuldgevoelens. Wanneer een jaar na dato haar eigen dochter met de dood wordt bedreigd, verliest ze de grip op zowel haar leven als haar gedachten. Zit ze onbewust zelf achter de dreigementen en is dit een manier om zichzelf te straffen? Of probeert één van haar vele vijanden haar gek te maken? In een uiterste wanhoopspoging zoekt de vrouw hulp bij een psychiater, maar dan lijkt haar leven pas echt te ontsporen…

Ilse Ruijters studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft artikelen voor verschillende bladen en inmiddels staat er een fraaie reeks publicaties op haar naam. Ze schreef onder andere voor Cosmopolitan, Fab! en Lifestyle Almere en won diverse schrijf-wedstrijden, o.a. in NRC Next.

Met ‘De onderkant van sneeuw’ zet Ilse Ruijters een daverend thriller-debuut neer. Dat zij daarmee volkomen past in het rijtje van inmiddels succesvolle Nederlandse thrillerauteurs – bijvoorbeeld Saskia Noort, Marelle Boersma en Esther Verhoef- is meteen duidelijk. De schrijfstijl van Ruijters maakt grote indruk. De wijze waarop zij de gevoelens van twijfel en wanhoop  van de hoofdpersoon van het papier laat spatten is fenomenaal. De aangrijpende zinnen die zij gebruikt komen snoeihard binnen en laten niets aan de verbeelding over: ‘Die hobbel waar ik net overheen gereden was, dat was toch niet... Dat kon toch niet... Ik durfde niet te denken wat mijn lijf al had begrepen….’.

Wanneer Irene Visser per ongeluk een klein meisje van drie doodrijdt staat haar hele wereld op zijn kop. Verscheurd door schuldgevoelens probeert Irene haar leven weer op te pakken, al was het alleen maar voor haar man en dochtertje. Maar ze blijkt niet in staat de vreselijke gebeurtenis het hoofd te bieden; steeds weer ziet ze de angstaanjagende beelden van het ongeluk voor zich. Haar depressieve gevoelens dreigen de overhand te krijgen, maar dat is niet het enige dat Irene kwelt. Door een aantal afschuwelijke gebeurtenissen raakt ze er steeds meer van overtuigd dat haar leven, maar vooral dat van haar dochtertje, ernstig gevaar loopt.

‘De onderkant van sneeuw’ sleurt  je mee in een draaikolk  van afschuw, angst, beklemming en machteloosheid, en grijpt je vast met verstikkende kracht. De korte, duidelijke zinnen houden de vaart in het verhaal en de auteur weet de spanning tot het einde toe vast te houden. Eenmaal begonnen met lezen is stoppen simpelweg geen optie meer. De hoofdpersoon, Irene Visser, komt zo gruwelijk echt over dat soms de tranen in je ogen springen bij wat haar overkomt. Of bij wat zij dènkt dat haar overkomt; er is namelijk niemand die haar angsten serieus lijkt de nemen. Gaandeweg raak je verstrikt in haar gevoelens van onmacht en paranoia. Is iemand erop uit om haar kapot te maken, of is Irene echt bezig haar verstand te verliezen? Als lezer word je heen en weer geslingerd tussen deze twee opties. En net wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, nemen de gebeurtenissen een verpletterende wending waardoor de auteur je vol verbijstering achterlaat. 


‘De onderkant van sneeuw’ is een ijzersterke thriller die nog lang in je gedachten blijft rondspoken. Het is bijna niet te geloven dat het hier een debuut betreft. Ilse Ruijters heeft de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd; ik kijk dan ook reikhalzend uit naar haar volgende boek!